مرغ روزی بیافت از درِ گبر

زین هنرپیشه ای سخن دانی

مرغکان گرچه دانه برگیرند

آخر این رنج من همی بیند

نکند بخل با کرم یکسان

داد ایزد به جای دستش پر

دل در او بند رستی از غم و بند

به خدای ار ز خلق هیچ آید

خلق را هیچ در شمار مگیر

جز به درگاه او پناه مساز

تکیه گه رحمت خدای بس است

اِلف آلای او و جان شماست

پارسی باب دان و تازی اَب

در حجابی بسان مغز پیاز

روز کوری چو مرغ عیسی تو

سر قدم کن چو کلک و می جویش

که بدانی که می نباید جست