سوی جوقی ز کودکان نظری

کرده هریک همی سرافرازی

بنمودی ز خود مسارعتی

جامه از سر برون به رسم عرب

حشمتش پردهٔ طرب بدرید

جز که عبدالله زبیر نرفت

تو بنگریختی بگفتا من

نه تو بیدادگر نه من مُجرم

چه قبول و چه رد چه نیک و چه بد

خلق را دل ز عدل شاد بود

ملک خود داد سر به سر بر باد

ور بدی جمله عهد بشکستی

مرکب تو بود دو منزل پیش

که دگر یاد ناید از یادش