عور زنبور خانه شور بدست

تا ز فرق هوا برآری گرد

کز تو زورست زور و زاری صدق

دیده را کور و گوش کر داری

نام تو ننگ جوی و صلح تو جنگ

که به زاری شوی درین در فرد

بی نیازی فروختن باشد

خواجه آزاد کن مباش چنین

ور بدو دایمی بدوزد و مدر

بود تو چون بهانه یاوه مگوی

با تو دل دوزخ است و بی تو بهشت

با تو کرّهٔ نه پرورده است

تو تویی کفر و دین از آن آمد

که فرشته نه گرسنه ست و نه سیر

چون تو رفتی امید و بیم نماند

شوم و بدروز و پر گنه گردد

پرِ او به بود که فرّ همای

نافهٔ مشک را چه ترّ و چه خشک

چه کنشت و چه صومعه برِ او

همگان طالبند و او مطلوب

تو به علّت کنون چه جویی جای

مه فرو شد چو تافت نور یقین

پادشا گر بدست ما را چه

با قضا و قدر چرا ستهی

بوده تابوده آمده رفته ست

طرقوا گوی مؤمن است به حشر

دست موسی خلیل اوّه شد

رتبت و قربت یقینش داد

مانده آه مجرّد اینت شگفت

ملت او نبود کاری ازو

خویشتن را بکش به تیغ نیاز

ورنه انگار بوده نابوده

گر تو باشی وگرنه او را چه

چون شود وقت خور برون آید

مثل تو بر درش نیاید کم

حاجتی نایدش به مقرعه زن

ورنه آنجا که محض جان و دلست

طرقو گوی نور خویشش بس

خود برآید به تافتن خورشید

جان او نیم عطسه بستاند

راه اگر هست هست آه شما

چون خزان سال و ماه مغرورید

ترست از خود بود امید به خود

رو تو یکسان شمار بیم و امید