نفس را مهتدی و هادی او

منّت حق شمر نه منّت خویش

هم جهان بان و هم جهان بین اوست

چه شناسد روان و جان او را

بوالفضولست عقل و جان آنجا

هرزه گویی غم و زیان تو بس

کادمی را زجمله کرد گزین

به سیاهی سپیدبین مان کرد

بی نیازی ز پیر و پیغمبر

گربه ای را فتی سگی را پیر

بت شمر هرچه داند و دارد

چرخ از آن پس ترا غلام بود

من نگویم که مردمست الحق

زانکه ناجسته سگ شکار نیافت

نه ز تازی به کارها به شد

در ره عشق پیش رو سوی حق

شب که باشد که پرده گر باشد

خود نیامد که لطف اوش آورد

کابر هم ز آفتاب جود کند

هدیهٔ حق شمر نه کردهٔ خویش

با سخاوت چو همنفس گشتند

ورچه گردون فنای ایشان خواند

چون مگس شوخ چشم و دیده کشند

به سخا دل درند و جان جوشند