چون تو را کرد در رحم موجود

کردگار حکیم بی چونی

بعد نُه ماه در وجود آورد

دو در بهترت بداد به دست

روز و شب پیش تو در چشمه روان

کُل هَنیئاً که نیست بر تو حرام

شد دگرگون ترا همه احوال

زین بگیر و از آن برو هر جای

عوض دو چهار در برجاست

گرد عالم همی طلب روزی

کار دنیا همه مجاز آید

بدل چار بدهت دو چهار

هشت جنّت ترا خجسته شود

حور و غلمان ترا به پیش آیند

می روی ناوری ز دنیا یاد

مر ترا او به خُلد راهبر است

وز عطای خدا نُمید مشو

در درون دلت نهاد ایمان

باز نستاندت به رستاخیز

کو ترا بود هیچ کم نبود

او عزیزت کند نگردی خوار

آنچه او دادت استوار آن دار

چون بدو دادی او دهد به تو باز

زر صافی ترا بیفروزد

دولت چرخ رخ نهاد به تو

آتش آرای ازو کریم ترست

خازن او به ترا که تو خود را

مار یار است چون رمی ز برش

جان و جامه بنه به ساحل لا

زاد این راه نیستی باید

روی را در بقا به ره ننهی

تا بوی هست راه دق جویی

نیست اموات مرد بل احیا

احسن الخالقینت هست کند