ای درون پرور برون آرای

خالق و رازق زمین و زمان

همه از صنع تو مکان و مکین

آتش و آب و باد و خاک سکون

عرش تا فرش جزو مُبدَع تست

در دهان هر زبان که گردانست

نامهای بزرگ محترمت

هریک افزون ز عرش و فرش و ملک

هریکی زان به حاجتی منسوب

یارب از فضل و رحمت این دل و جان

کفر و دین هر دو در رهت پویان

صانع و مکرم و توانا اوست

حی و قیّوم و عالم و قادر

فاعل جنبش است و تسکین است

عجز ما حجّت تمامی اوست

لا و هو زان سرای روز بهی

برتر از وهم و عقل و حسّ و قیاس

هرکجا عارفی است در همه فرش

هرزه داند روان بیننده

آنکه داند ز خاک تن کردن

واهب العقل و مُلهم الالباب

همه از صُنع اوست کون و فساد

همه از او بازگشت بدو

اختیار آفرین نیک و بد اوست

او ز ناچیز چیز کرد ترا

هیچ دل را به کُنه او ره نیست

دل عقل از جلال او خیره

عقل اوّل نتیجه از صفتش

سست جولان ز عزّ ذاتش وهم

عقل را پر بسوخت آتش او

نفس در موکبش ره آموزیست

چیست عقل اندرین سپنج سرای

نیست از راه عقل و وهم و حواس

عزّ وصفش که روی بنماید

عقل را خود کسی نهد تمکین

کم ز گنجشکی آی از هیبت

عقل کانجا رسید سر بنهد

هرچ را هست گفتی از بُن و بار

جز به حسّ رکیک و نفس خبیث

در ره قهر و عزّت صفتش

چند از این عقل ترّهات انگیز

عقل را خود به خود چو راه نمود

کاول آفریده ها عقل است

عقل کل یک سخن ز دفتر او

عشق را داد هم به عشق کمال

عقل مانند ماست سرگردان

عقل عقل است و جان جانست او

با تقاضای عقل و نفس و حواس

گرنه ایزد ورا نمودی راه