94
غزل شمارهٔ ۳۸۳
سینه مکن گرچه سمن سینه ای
زان که نه مهری که همه کینه ای
خوی تو برنده چون ناخن برست
گر چه پذیرنده چو آیینه ای
حسن تو دامست ولیکن ترا
دام چه سودست که بی چینه ای
من سوی تو شنبه و تو نزد من
چون سوی کودک شب آدینه ای
دی چو گلی بودی و امروز باز
خار دلی و خسک سینه ای
پخته نگردی تو به دوزخ همی
هیچ ندانی که چو خامینه ای
رو که در این راه تو تر دامنی
گویی در آب روان چینه ای
گفتمت امسال شدی به ز پار
رو که همان احمد پارینه ای
رو به گله باز شو ایرا هنوز
در خور پیوند سنایی نه ای