گر بگویی عاشقی با ما هم از یک خانه ای

ما چو اندر عشق تو یکرویه چون آیینه ایم

شمع خود خوانی همی ما را و ما در پیش تو

جز به عمری در ره ما راست نتوان رفت از آنک

عاشقی از بند عقل و عافیت جستن بود

زان ز وصل ما نداری یکدم آسایش که تو

یارت ای بت صدر دارد زان عزیزست و تو زان

هر کجا صحراست گرم و روشنست از آفتاب

تو برای ما به گرد دام ما گردی ولیک

بر خودی عاشق نه بر ما ای سنایی بهر آنک