سنایی را یکی برهان ز ننگ و نام جان ای جان

مکن در قبهٔ زنگار اوصاف حروف او را

به قهر از دست او بستان حروف کلک صورت را

چو روی خویش خرم کن یکی بستان طبع ای بت

ببین در کوی کفر و دین به مهر و درد دل بنشست

مرا گویی قناعت کن ز جوش یک جهان رعنا

کسی کو عاشق تو بود بگو آخر که تا چکند

مگر تو زینهمه خوبان که پیدایند و ناپیدا