باز ماندم در بلایی الغیاث ای دوستان

باز آتش در زد اندر جانم و آبم ببرد

باز دیگر باره چون سنگین دلان بر ساختم

باز ناگه بلعجب وارم پس چادر نشاند

باده خواران باز رخ دارند زی صحرا و نیست

بنگه هادوریان را ماند این دل کز طمع

جادوی فرعونیان در جنبش آمد باز و نیست

خواهد اندر وی همی از شاخ خشک و مرغ گنگ

دیدهٔ روشن جز از من در همه عالم که داد

از برای انس جان انس و جان ای سرفراز