ای ناگزران عقل و جانم

ای نقش خیال تو یقینم

تا با خودم از عدم کمم کم

در بازم با تو خویشتن را

گویی که به دل چه ای چو تیرم

پیش تو به قلب و قالب ای جان

ای شکل و دهان تو کم از نیست

گر با تو به دوزخ اندر آیم

تا چند چهار میخ داری

تا چند فسرده روح داری

بی هیچ بخر مرا هم از من

مانند میان خود کنم نیست

با تن چکنم نه از زمینم

من سایه شدم تو آفتابی

بگشای نقاب تا ببینم

خواننده تو باش سوی خویشم

در دیده به جای دیده بنشین

تو عاشق هست و نیست خواهی

در دیده ز بیم غیرت تو