آزردهٔ جور روزگارم

بر دست زیار یادگارم

بس خون که ز دیده می ببارم

هم مومن و بستهٔ زنارم

چون با تو ز نار نیست عارم

جویست ز دیده بر کنارم

از بیم دو زلف تو نیارم

از من ببرد دل و قرارم

اندوه جهان بتا چه دارم

فرمانبر دور بی شمارم

در مصطبه ها بود قرارم

در خانهٔ هجر نیست کارم

هر چند به چشم خلق خوارم

ایام جهان همی گذارم