اقبال گیا روید در عین سراب اندر

الحمد کنان آید جانش به کباب اندر

از شرم برآمیزی شکر به گلاب اندر

گر زخم زند ما را چشم تو به خواب اندر

دلها به درنگ آرد لعلت به شتاب اندر

مریم کده ها داری گویی به حجاب اندر

قهر تو درانگیزد دیوی به شهاب اندر

راند پسر مریم خر را به خلاب اندر

دندان نزنی هرگز با ما و ثواب اندر

کم رای خراج آید شه را به خراب اندر

اکنون همه خود خوان خود ما را به خطاب اندر

دراج عقابی شد چون شد به عقاب اندر

چون بوی به باد اندر چون رنگ به آب اندر

جز آب نمی باشد با ما به شراب اندر

در گوش طلب جان را چون شد به جواب اندر

هر گه که تو بسرایی شعرش به رباب اندر