هر کرا در دل بود بازار یار

خاصه آن بی دل که چون من یک زمان

کبک را بین تا چگونه شد خجل

بنگر اندر گل که رشوت چون دهد

در جهان فردوس اعلا دارد آنک

در همه عالم ندیدم لذتی

همچو سنگ آید مرا یاقوت سرخ

باد نوشین دوش گفتی ناگهان

زان قبل امروز مشک آلود گشت

رشک لعل و لولو اندر کوه و بحر

شد دلم مسکین من در غم نژند

دست بر سر ماند چون کژدم دلم

هوش و عقلم برده اند از دل تمام

مر سنایی را فتاد این نادره

آنچه من می بینم از آزار یار