زهی چابک زهی شیرین بنامیزد بنامیزد

میان مجلس عشرت ز گم گویی و خوشخویی

میان مردمان اندر ز خوش خویی و دلجویی

دو قبضه جان همی باشد به غمزه ناوک مژگانت

خرد زان صورت و سیرت همی عاجز فروماند

مرا گفتی تویی عاشق بدین ره جان و دل در باز

ز درد عشق خود رستم ز درد خویشتن بینی

چو چشم و شکل دندانت ببینم هر زمان گویم

گل افشان شد همی چشمم ز نعل سم یک رانت

سگی خواندی سنایی را وانگه گفتی آن من