زهی مه رخ زهی زیبا بنامیزد بنامیزد

غبار نعل اسب تو به دیده درکشد حورا

ز شرم روی و دندانت خجل پروین و مه هر شب

ز خجلت سرو قدت را همی گوید پس از سجده

من از عشق و تو از خوبی به عالم در سمر گشته