چو خلد برین کرد، زمین را و زمان را

خورشید بپیمود مسیر دوران را

کاید حسد از تازگیش تازه جوان را

رضوان بگشاید همه درهای جنان را

پر کرد از آن غالیه ها غالیه دان را

از خاک برآورد مر آن گنج نهان را

شد غرقهٔ بحری که ندید ایچ کران را

پر کرده ز در و درم و دانه دهان را

چون لولو تر کرد همه آب روان را

بر ما بوزید از قبل راحت جان را

شادی روان داد مر آن شاد روان را

خورشید سبک کرد مر آن بار گران را

تا بر کند آن لالهٔ خوش خفته ستان را

تا لاله ستان کرد همه لاله ستان را

چون نیل شود خیره کند گوهر کان را

وز نعره زدن طعنه زند نعره زنان را

تو طعمهٔ من کرده ای آن مار دمان را

اکنون که بتابید و بپوشید کتان را

بر فرق سر هدهد، آن تاج کیان را

روزی ده جانبخش تویی انسی و جان را

چون فاخته بگشاده به تسبیح زبان را

تا در طرب آرد به هوا بر ورشان را

کز بوم به انگیزد اشجار نوان را

در گفتن هو دارد پیوسته لسان را

تسبیح شده از دهن مرغ مر آن را

آن ژولک و آن صعوه از آن داده اذان را

پاینده و پوینده مر آن پیک دوان را

از غالیه غل ساخته از بهر نشان را

خیر و حسنت بادا خیرات و حسان را

ناطق کند آن مردهٔ بی نطق و بیان را

از مرگ همی قهر کنی مر حیوان را

بی آب ملک صبر دهد مر عطشان را

گوید که خدایی و سزایی تو جهان را

تو خالق خلقانی صد قرن قران را

راز تن بی قوت و بی روح و روان را

بر امت پیغمبر، ایمان و امان را

جبار نگهدار، این کون و مکان را

آراسته دارید مر این سیرت و سان را

برداشته هر دو شغب و بانگ و فغان را

کی غافل، بگذار جهان گذران را

دوزخ مبرید از پی بهمان و فلان را

در بیشه مشورید مر آن شیر ژیان را

در نار مسوزید روان از پی نان را

در پیش چو خود خیره مبندید میان را

از قبضهٔ شیطان بستانید عنان را

پیریت به نهمار فرستاده خزان را