ای بنام و خوی خوش میراث دار مصطفا

ای چو آب اندر لطافت ای چو خاک اندر درنگ

رشوت از حکمت چنان دورست کز گردون فساد

برفکندی رسم ظلم و اسم رشوت از جهان

ای که بر صحرا نزیبد جز برای خدمتت

دوست رویی آن چنان کز پشت ماهی تا به ماه

گر چه ناهموار بود از پیشکاران کار حکم

آن چنان شد خاندان حکم کز انصاف و عدل

جز دعای تو نمی گویند شیران در زئیر

ای در حکمست و این دعوی که کردم راست بود

عقل اندر کارگاه جان روایی خواست یافت

ناگهان دیدم که گردان گشت بر گردون نطق

بغضی از وی چون بنات النعش و بعضی چون هلال

شکلهاشان در مخارج نقش نفس ناطقه

چشم من چون گوش گشتی چون ندیدی بر زمین

ترجمان کفر و دین بودند و جاسوس ضمیر

عقل چون در یافتن شد این همه گرد آمدند

عقل عاجز شد ازیشان زان که ریشهٔ آن ردا

عقل چون مرسیرتت را چاکریها کرده بود

مبهم و رمز از چه گویم چون نگویم آشکار

و آنکه شعری خواستم گفتن ترا از بهر شکر

حرفها دیدم که خود را یک به یک بر می زند

گاه تاج از سر همی انداخت شین بر سان سین

همچو جیم و دال و را و قاف و عین و لام و نون

این همی گفت ای سنایی الله الله زینهار

و آن دگر گفتی مرا کن قافیت در مدح او

وین دگر گفتی: مرا حرف روی کن تا چنو

چون ز خلق معنویت آن دیده بودم در زمان

ز آنچنان سیرت چنین معنی همی زاید یلی

تا بیابی گر بجویی از برای حج و غزو

این چنین انصافها چون غازیان بادت ثواب

اخترت بادا منیر و طالعت بادا قوی