تو قصهٔ من بشنو تا چون به عجب مانی

پیداش مسلمانی در عرصهٔ بلسانی

گفتم که بلی دارم بی سستی و کسلانی

دانم که مرا زین پس نومید نگردانی

نه عیب ز همسایه نه بیم ز ویرانی

قومی همه قلاشان چون دیو بیابانی

همچون الف کوفی از عوری و عریانی

این گفته که بستانی وان گفته که نستانی

می گفت یکی دیگر ما «اعظم برهانی»

و آن گفت «انا آلاخر» تا خلق شود فانی

گفتم که چو قومند این ای خواجهٔ روحانی

آنها که تو ایشان را قلاش همی دانی

کایشان هذیان گویند از مستی و نادانی

باید که تو این اسار از خلق بپوشانی

پندار که نشنیدی اندر حد نسیانی

در زهد عبادت آر چون بوذر و سلمانی

حقا که تو بر هیچی چون زاهد او ثانی

دیدار چنین قومی دارد به من ارزانی

با دست به دست او زین زهد به سامانی

چون گفت ز بی خویشی سبحانی و سبحانی