شگفت آید مرا بر دل ازین زندان سلطانی

غریب از جاه طورانی ز نافرمانی لشکر

سپاه بی کران داری ولیکن بی وفا جمله

ز بدرویی و خودرایی همه یکبارگی رفته

طلبکارند نزهت را و نشناسند این مایه

روا باشد که قوت جان به اندازهٔ حشم گیرد

در آن دریا فگن خود را که موجش باشد از حکمت

اگر گویا و پیدایی یکی خاموش پنهان شو

برستی گر ترا بر سر جان خود وقوف افتد

ثبات دل همی جویی درون گنبد گردان

ازیرا در مکان جهل همواره به کینی تو

چرا در عالم عقلی نپری چون ملایک تو

چه پیچانی سر از طاعت چه باشی روز و شب غافل

که تا دست جوانمردی به دنیا در نیفشانی

چه بندی دل در آن ایوان که هستش پاسبان کیوان

تو خود ایوان نمی دانی تو خود کیوان نمی بینی

بدین همت که اندر سر همی داری سراندر کش

ببینی تا چه سودست این که در عالم همی بینی

اگر خواهی که با حشمت ز اهل البیت دین باشی

ای می خوردهٔ غفلت کنون مستی و بی هوشی

ز آبادانی دنیا بکردی دین خود ویران

به پیش آدم شرعی سجود انقیاد آور