ازین زندگانی چو مردی بمانی

که گر گست و ناید ز گرگان شبانی

ور آید بود سیر سیرالسوانی

کنی چون سگان رایگان پاسبانی

بسوز این کفن ژندهٔ باستانی

ز توز تموزی و خز خزانی

سگان سقر را کند میهمانی

به عیاری این خانهٔ استخوانی

ازین زندگی ترس کاکنون در آنی

اسیر ارغوان و امیر ارغوانی

که آنجا امانست و اینجا امانی

غرور شیاطین انسی و جانی

ز حیوانی و از نباتی و کانی

ازین زندگی تا نمیری ندانی

ندانی تو تفسیر سبع المثانی

نه زنده نه مرده بود جاودانی

منه نام جان بر بخار دخانی

که تا با شه جان به حضرت پرانی

که تا همچو عیسا شوی آسمانی

که تا چرمه در ظل طوبا چرانی

به جمع عزیزان عقلی و جانی

ز مشتی لت انبان آبی و نانی

که از مرگ رویت شود زعفرانی

کند مهربانی پس از بی زبانی

بود بی زیانی پس از بی زبانی

همه گنج محمود زابلستانی

که مرگ ست دروازهٔ آن جهانی

که مرگست سرمایهٔ زندگانی

کند روح را ایمن از «لن ترانی»

بدانجای چندان که خواهی توانی

ازین کنج صورت به گنج معانی

ز مشتی سگ کاهل کاهدانی

که بگذر ازین منزل کاروانی

که تو میزبان نیستی میهمانی

ازین شوخ چشمان آخر زمانی

ز درس گرانان و درس گرانی

تف مرگ در جانت آرد روانی

به مرگ آی تا قلب آنهم بدانی

ز ننگ لقبهای اینی و آنی

چه آب و چه نان و چه میده چه پانی

ز تقلید رای فلان و فلانی

نه بازت رهاند همی جاودانی

وگر بدخویی از گران قلتبانی

گرت هم سنایی کند نردبانی