این چه بود ای جان که ناگه آتش اندر من زدی

تا مرا دیدی ز خلق از عشق رویت سوخته

قامتم چون لام و نون کردی چو موسی در امید

هر زمان از جای سری روید همی بر تن چو شمع

چشمهای من چو چشم ابر کردی تا تو شوخ

جوشن صبر و شکیباییم خون نو شد ز زخم

کی فرو زد مر ترا قندیل دلداری چو تو

کی شود پیراهنت هم قدر قد تو چو تو

روزنی بود از برای روز رویت بر دلم

شد جهان بر چشم من چون چشم سوزن تنگ و تار

از برون آفرینش گلشنی بر ساختی

رشتهٔ تو کس نداند تافت کز شوخی و کبر

از سنایی دل ربودی شکر چون کردی ز غیر

زخم داری بهر دشمن رحم داری بهر دوست

پس چو هست از زخم شاه ما همی گردد چو نیست

شاه ما بهرامشه آن شه که گوید دولتش

چرخ چندان بر زمین کی زد به صد دوران که تو