ای مقتدای اهل طریقت کلام تو

تاثیر کرد صدق تو در سینه ها چنانک

نام تو چون ورای زمانست و عقل و جان

چون نفس ما و نفس تو کشتهٔ حسام تست

ای باطن تو آینهٔ ظاهرت شده

عشقت چو جوهریست که بی تو ترا مقیم

معذور دار ازینکه درین راه مر مرا

دانم ز روی عقل که تو صورتی نه ای

لب محرم رکاب تو ماند که بوسه داد

لیک آن زمان ز عشق تو بر نعل مرکبت

ای عامهٔ رسوم و همه شهر خاص تو

نفس الف شدی تو ز تجرید چون ز عشق

اکنون نشانش آنکه ز سینه به جای موی

وامیست دوست را ز ره عشق بر تو جان

چندی تو بر دوام چه سازی مدام وام

چون پست همتان دگر در طریق عشق