خیز و بیا ملک سنایی ببین

تا همه جان بینی بی کبر و کین

جونه و اسب فلکی زیر زین

دست نه و ملک به زیر نگین

تخت برآورده به چرخ برین

جسته ز ترکیب شهور و سنین

دعوت او دولتی اندر کمین

تا فلک از جذبهٔ حبل المتین

تا به نهانخانهٔ عین الیقین

در صدف گوهر روحش دفین

در کنف نکتهٔ نظمش مبین

در هوسش چهره گشایان چین

ظاهر و باطن همه دل همچو تین

داده به مریم زره آستین

نکتهٔ او زادهٔ روح الامین

از نکت رایش و او زان حزین

با کف او سنگ نگین تکین

تا چه کند ملک مکان مکین

خاک عجم را پسر آبتین

اینت حقیقت ملک راستین

گاه عدو گوید بود این چنین

چون گل و چون سوسن و چون یاسمین

چشم ندیدست بر ابروش چین

کو ز اثیر آمده او از زمین

سر که بود تعبیه در انگبین

ابلیس از آتش و آدم ز طین

جان کدرشان ز انا در انین

با همه شان کبر و حسد هم قرین

گه چو سرون سخت مر او را سرین

مهترشان زین دو صفت شد لعین

کور شده دیدهٔ ما بین بین

گربهٔ چوبین و هزبر عرین

مزرعهٔ دیو تکاوش انین

در غزل و مرثیه سحر آفرین

از سرشان جهل جدا کرده سین

زیر تک خامه چو دین ست دین

چشمهٔ حیوان ز نم پارگین

گر چه جنان آمد نزد جنین

نیست سوی خاص بر آنسان گزین

بیست شمارند به سوی یمین

نظم سرایند گه آن و گه این

گربه نگارند نه شیر آفرین