نماز شام من و دوست خوش نشسته بهم

سپرده لاله به پای و بسوده زلف به دست

ز چرخ زهره به زیر آمده به زاری زیر

نشانده شعله ز انگشتها به بادهٔ خام

نه از رفیق گریغ و نه از فراق دریغ

مر بر آمده ناگاه شوق از دل و جان

خجسته شوقی با صدهزار جوق نشاط

زمین و چرخ خبر یافته ز حال دلم

همی گشاده هوا بر زمین شراع گهر

ظلام مشرق بر چهر روز مستولی

مرا دل اندر راه و دو دیده در حرکات

سیاه رنگ ولیکن جهان بدو روشن

چگونه ادهمی آن ادهمی که من ز برش

بسهم شیر و بتن زنده پیل و چشم چراغ

قوی قوایم و فربه سرین و چیده میان

به پیشم اندر راهی و وادی و دشتی

اگر چه کوه و بیابان و بیشه بود به پیش

برین صفت همه شب تا ز لاجورد هوا

به مرغزاری کان روشنایی اندر وی

به شعر اوست همه افتخار و ناز عرب

تفاخری که کند او ز روی تحقیقی