روحی فداک ای محتشم لبیک لبیک ای صنم

مایه ده آدم تویی میوهٔ دل مریم تویی

دانم که از بیت اللهی شیری بگو یا روبهی

نی نی پیت فرخ بود خلقت شکر پاسخ بود

ای جان جانها روی تو آشوب دلهای موی تو

رو رو که از چشم و دهان خواهی عیان خواهی نهان

رویت بنامیزد چو مه زلفت بنامیزد سیه

هر چینت از مشکین کله دارد کلیمی در تله

از باد و آتش نیستی تو آب و خاکی چیستی

چون عشق را ذات آمدی نفی قرابات آمدی

بر رویت از بهر شرف با ما گه قهر و لطف

رویت بهی تریاقفا بالا سهی تریاقبا

گیرم کرم وقت کرب ز اهل عجم باشد عجب

ما را شرابی یار کن یا چیزکی در کار کن

از دستت ار آتش بود ما را ز گل مفرش بود

ان لم یکن طود فتل ان لم یکن وبل فطل

گر طاق نبود کم ز پل گر طوق نبود کم ز غل

صحرای مغرب چارسو بگرفت زاغ تنگخو

هم گنج داری هم خدم بیرون چه از کتم عدم

انجم فرو روب از فلک عصمت فرو شو از ملک

کم کن ز کیوان نام را بستان ز زهره جام را

نه چرخ مان نه قدر او نه عقل نه صدر او

بیرون خرام و برنشین بر شهپر روح الامین

تا کی ز کاس ذوالیزن گاهی عسل گاهی لبن

می کش که غمها می کشد اندوه مردان وی کشد

بستان الاهی جام را بردار از آدم دام را

از عشق کانی کن دگر وز باده جانی کن دگر

یک دم بکش قندیل را بیرون کن اسرافیل را

تو بر زمین آن مهتری کز آسمانها برتری

نور فلک را مایه ای روح ملک را دایه ای

امروز و فردا از آن تست اصل دو عالم جان تست

کونین را افسر تویی بر مهتران مهتر تویی

هر کو ز شوقت مست شد گر نیستی بد هست شد

ای چرخ را رفعت ز تو ای ملک را دولت ز تو

در کعبه مردان بوده اند کز دل وفا افزوده اند

از دور آدم تا به ما از انبیا تا اولیا

در حسرت دیدار تو در حکمت گفتار تو

فردوس زان خرم شدست وز خرمی مفخم شدست

چون تو برفتی از جهان گشت از جهان حکمت نهان

دارد حدیثش ذوق تو از کارخانهٔ شوق تو

هر جا که او منزل کند از مرده جان حاصل کند

در خواب جانش داده ای آب روانش داده ای

چون بر سر منبر شود شهری پر از گوهر شود

بگشای کوی آنک قدم بر بای عقل آنک عدم

جان کن فدای عاشقان اندر هوای عاشقان