رای تو باشد حشم توفیق به فرزاد علم

حق به جان تو نکردی یاد در قرآن قسم

در همه عالم که دانستی صمد را از صنم

گشتمان روشن که تو بوالقاسمی نه بوالحکم

نه ظلم از نور پیدا بود نه نور از ظلم

حق ترا از حقهٔ تحقیق فرمودش: نعم

خلق کن با خلق و بر نه درد ایشان را مرم

هر کرا حجت بود حاجت بخواه اینک کرم

گر کنندت کافران از روی غیرت متهم

هر کجا داد تو آمد رخت بر بندد ستم

تا هم اینجا محترم باشی هم آنجا محتشم

برده اند بر بام عالم رخت از بیت الحرام

آب از سر گذشت ای مهتر عالی همم

مهر مهرت را مگر اندک شکستی داد جم

ملکت از دستش برون شد همچو خاتم لاجرم

یعنی از مهر تو نتوان دور بودن یک دو دم

نعره های خون چکان برخاست آنجا از امم

کو به خدمت بر سر کوی تو آمد یک قدم

هر کرا بر در نهادی شد ز «لاشری» به غم

و آن چه حرمت بد که مولای تو دید اندر عجم

عمر او همچون شکر گردد نبیند طعم سم