چون به صحرا شد جمال سید کون از عدم

چون نقاب از چهرهٔ ایمان براندازد زند

کوس دعوت چون بزد در خاک بطحا در زمان

آفتاب کل مخلوقات آن کز بهر جاه

نیست اندر هشت جنت کس چنو با قدر و جاه

بر سر این چرخ گردان جاه او بینی نشان

از سعادات جمال و جاه و اقبالش همی

رایت «نصر من الله» چون برآمد از عرب

خاک پای بوذرش از یک جهان نوذر بهست

همچو لا شد سرنگون آن کس که او را گفت «لا»

چرخ اعظم آمده پیش قیامش در رکوع

تا بیان شرع و دینش را خداوند جهان

«صادقین» بوبکر بود و «قانتین» فرخ عمر

هر کرا جاهیست زیر جایگاهش چاه دان

کافرانی کش ندیدند و نپذرفتند دین

سرفرازان قریش از زخم تیغش دیده اند

بر سما دارد چو میکاییل و چون جبریل دوست

عالم ار هجده هزار و صد هزارست از قیاس

با قلم باید علم تا کارها گیرد نظام

از ریاحین سعادات و گل تحقیق و انس

از دم صمصام و رمح چاکران خویش کرد

مهتر اولاد آدم خواجهٔ هر دو جهان

از جلال و جاه و اقبالش خدای ذوالجلال

او جدا کرد آن کسانی را سر از تن بی خلاف

آب روی مومنان را کرد او با قدر و جاه

سرور هر دو جهان و کارساز حشر و نشر

مصطفا و مجتبا آن کز برای خیر حال

در سخن جز نام او گفتن خطا باشد خطا

پیش علم و حلم وجود او کجا دارند پای

ای سنایی جز مدیح این چنین سید مگوی