گفتا شه شهیدان کامد روا مرادم

در کربلای عشقش بار بلا گشادم

هر تیر کز مخالف بر لوح سینه خوردم

جز لطف او پناهی بر هیچکس نبردم

کردند پس مخالفت در یاری اتفاقم

آنها به سست عهدی من در سرو فاقم

تخم وفایت ای دوست تا من به سینه کشتم

به هر حصول بیعت با کوفیان زشتم

چون منصب شهدات من اختیار کردم

در کربلا رسیدم پا استوار کردم

شکر خدا که بردم بر سر وفای خود را

راضی نمودم از خویش یعنی خدای خود را

(صامت) به بزم جانان هر کس که راهبر بود

کاش از نخست ویران این دهر پرخطر بود