قاسم زار با عروس گفت که خوش به سوی تو

می روم و نمی رود از دلم آرزوی تو

بین که عموی من ز دل آه و فغان همی کشد

آه مکش که آه سرد رشته جان همی کشد

رفتم و آتش غمت ماند به سینه مشتعل

از پس مرگ سر زند گرگل حسرتم گل

گفت عروس بینوا با لب خشک و چشم تر

سوختن و نمی کند بر دلت آه من اثر

رفتی و بستی از من ای تازه جوان دگر نظر

پس چه کنم ز داغ تو گر نکنم سیه بسیر

شور مخالفین بپا بنگر و احتراز کن

یا بنشین ز مرحمت همره دوست راز کن

ای پسرعموی من چند کنی مشوشم؟

(صامت) از این مثقال تو سوختم و بدین خوشم