امید بر ذخیره در هم گماشتیم

رفتیم و هر چه بود به عالم گذاشتیم

بردیم رنجها ز پی گنج شایگان

قطع نظر ز حاصل ده روزه جهان

غافل ز پیک مرگ که می آید از قفا

چرخ زمانه چون نکند با کسی وفا

آخر ثمر نداشت به جز میوه هلاک

در غم سفید کرده کشیدیم زیر خاک

ما را ز کیف جام جهان تر نشد دماغ

ما مرد دل شکسته و چندین هزار داغ

نشنیده زخم سینه و در بوی مرهمی

بردیم چون فغان از این انجمن غمی