ای غمگین تو را با شادی دوران چکار

مشت خاکی را به کبر و کنینه و طغیان چکار

کار را از بهر دنیا کرده بر خویش تنگ

می بری تا کی به خون مردمان از ظلم چنگ

از سر پی افسر خود دور کن تاج غرور

تا توانی با خدا شو آشنا ز ابلیس دور

نیمه شب از بستر غفلت گهی بردار سر

تا شود اندر دلت نور حقیقت جلوه گر

ای در آغوش عروس جهل روز شب بخوانب

می کمنی تا کی ز ظلم خود دل مردم کباب

ای خوشا آنان که پیش لطمه چوگان عشق

جان چون (صامت) باختند اندر سر پیمان عشق