شنیده ام که خدای مهیمن معبود

که ای تو قابض روح تمام خلق جهان

از آن زمان که به این امر گشته ای مامور

به فوق عرش ز هر خانمان بری شیون

دمی شده است که سوزد دلت به حال کسی

چنین به درگه پروردگار رب جلیل

که ای خدا دل من درد و جای پرخون است

اول به ماتم طفل صغیر خون جگر

یتیم چون بکشاکشز دادن جانست

دوم کسی که غریبست و از وطن مهجور

نه مونسی که شود رازدار و دلجویش

غریب را نکند هیچ کس گذر بسرش

فغان که بازمرا در دل اضطراب افتاد

قسم به ذات خدا کودک یتیم حسین

به غیر درد یتیمی مگر غریب نبود

ستمکش دو جان دختری رقیه بنام

نبود ورد زبانش به غیر نام پدر

یزید شد چه خبردار از تب و تابش

سر پدر به طبق نزد وی چو بنهادند

چون آن صغیر گرفت از سر طبق سرپوش

به هوش آمد و آن سر گرفت بر سینه

که ای جناب پدر تاکنون کجا بودی

تو بودی آنکه مرا بود جا در آغوشت

به همرهت علی اصغر چرا نیامده است

تو زنده باشی و باشد عذار من نیلی

پدر به شام نباشد مگر دگر خانه

به صدقه مرد و زن کوفیان بی پروا

ز اهل شام همین نیست ای پدر گله ام

بروی خار مغیلان بسی دویدم من

بدان رسید که از درد بی مدد کاری

ز خاک بستر و خشمت و خرابه ام بالین

لب مرار عطش و قحط آب گشته کبود

گمانم این لب و دندان همچو مروارید

چو با پدر کمی از درد دل اشاره نمود

ز روی سینه او سر به یک طرف غلطید

فغان و آه که (صامت) به وقت جان دادن