که یک غلام سیه داشت احمد مختار

رسیده بود به فخرش به عرش اعظم سر

روانه بود چو اندر پناه خور قمری

به دوش خود بگرفتی غلام از او اسباب

تمام جمله اصحاب را به دوش گرفت

بدان غلام به انت السفینه کرد خطاب

همان غلام سیه را سفینه گشت لقب

سفینه کرد سفر موسمی سوی دریا

ز تند باد حوادث سفینه اش بشکست

ز لطف ایزدی اندر جزیره ای افتاد

که از برابروی شیری آشکارا شد

سفینه گشت مشوش ز بیم آن ضیغم

سفینه خادم درگاه مصطفایم من

به دوستی محمد مرا حمایت کن

ز روی عجز سر خویش را بجنبانید

که ای سفینه دگر ره مده به خاطرم غم

کنون ستاده پی حفظ احترام توام

کز این جزیره پرخوف آرمت بیرون

ببرد در بلدی وزه بلیه اش برهاند

که ابن سعد ز بعد از زوال عاشورا

تن حسین علیرا چو توتیا سازد

که ای غمینه غم تازه ات مبارک باد

کشید از دل پردرد سوی فضه خروش

که در جزیره به حفظ سفینه بست کمر

شرافت توهم از خدمت بتول بود

شنیده ایم که در او شیری آدمی خوار است

سرشک از مژه بی اختیار جاری کن

برای یاری ما قحط آدمی زاد است

تن برادرم از اسب پایمال کنند

رعیات تن صد پاره حسینم کن

ز قول بی بی خود نزد شیر برد پیام

روانه شد به سر کشتگان کرببلا

فتاده دید ز هر سوی کشته بر سرهما

به پیکر شهدا می رسید و بو می کرد

ز گریه خاک عزا دمبدم بسر می کرد

رسید تا به سر نعش سیدالشهداء

چو تشنه ای که رسد بر وصال آب فرات

نهاد لب برک حنجر بریده او

زبان حال کشید از جنگر ترانه چنین

فدای بی کیست ای غریب کرببلا

تو را به کرببلا خوب میهمان کردند

ز ماتم علی اکبر دل تو بشکستند

که این کمینه بیایم به جان نثاری تو

گهی مقام تو بود و گهی به دوش رسول

مقابل شرر آفتاب افتاده

جدا نموده سرت از تنت چه می خواهد

بمانم شه مظلوم اشکباری کن