چو از تقریب ایزد نهاد بر سر تاج

که غیر میم احد را نماند ز احمد فرق

که کرد قوس صعودش به سوی خاک نزول

رسید چون مه افلاک لیله الاسری

لب مبارک خود از پی مبارک باد

چه کرد با تو ز الطاف کردگار کریم

ز مرحمت در احسان و بذل وجود گشود

کنند هر شب و روز امتم ادای نماز

به امت تو نمی باشد آنقدر طاقت

برای امت خود از خدا شفاعت کن

نمود روی شفاعت به خواهش موسی

نوید بخشش و تخفیف و فیض و لطف رسید

به پنج وقت ز پنجاه وقت یافت فرار

که تا کنند تلافی به عترتش امت

کسی به سبط نبی مهلت نماز نداد

پی نماز امان از جماعت اعدا

که ای حسین نماز تو کی بود مقبول

به پیش تیر بلا جان خود نمود سپر

ز قحط آب به جای وضو برای نماز

اقامه گفت علی اکبر از برای پدر

چه گویم آنکه شه دین چگونه کرد نماز

بلند بود ز تکبیر خصم غرش تیر

بدین طریق جمایعت نماز ظهر نهاد

که زیر خنجر شمر شریر تنها بود

ز خون گرفت برای نماز عصر وضو

گهی ز تشنه لبی دست راز جان می شست

همه چو مار گزیده به الامان و فغان

میان دامن وی شاهزاده عبدالله

بلند کرد به روی دو دست طفل صغیر

گذشته بود نماز وی از قیام و قعود

گهی به فکر غم امت پیمبر بود

پی رکوع و سجودگاه راست شد گه خم

دمی دگر ز عطش زیر تیغ غش می کرد

گهی نظر به در خیمه سوی زینب داشت

که از قفا سر او را نمود شمر جدا

ز قتل زینت آغوش سید لولاک