کرد رحلت سوی جنت چو رسول قرشی

کافری را بسر مسند دین والی دید

طاقتش طاق شد از گردش دور ایام

بود در شام شبی خفته دل از غصه کباب

کای وفاپیشه بدینسان ز چه مهجور شدی

کرد از شام به فرمان رسول مختار

گفت روزی به علی فاطمه با درد و ملال

غم هجران نبی ساخته پرخون جگرم

ز علی کرد بلال از پی تسکین بتول

شد چه آواز بلال از پی تکبیر بلند

صوت تهلیل چو برداشت به توحید اله

بعد توحید خدا چون پی تکمیل اذان

یاد ایام پدر کرد و برآورد خروش

گشت دامان وی از خون جگر مالامال

ای دریغا که مرا شد جگر از غصه کباب

که بد آن غمزه را هر قدمی مد نظر

فرصت گریه نمی داد بر آن طفل صغیر

بلکه می برد اگر نام حسین را به زبان

زد شرر بر جگر او یکی از بی ادبی

گشت در شام چو آرامگه آل رسول

یکی از لشگر بی دین یزید مردود

کاین اسیران که چون شیرند به قید زنجیر

آنکه بنمودند زن و مرد شما را به جهان

ز پی کینه دیرینه این بد عملی

جمع گشتند یهودان سیه دل به تمام

آن یکی سنگ زد آن سوختگان را بر سر

آن یکی آتش بیداد بنی برمی زد

داد از آن لحظه که با روی بسان خورشید

هر طرف کرد نظر حوصله شد بر او تنک

برد بی طاقتی وی ز کفش صبر و عنان

آن زمان دل ببر دختر زهرا بطپید

شد سراسیمه و مانند سپند از جاجست

(صامتا) حشر از اشعار تو کرده است قیام