چون آل طاها از جور ایام

گفتا سکینه در محضر عام

ما عین قبله اصل نمازیم

از حکم قرآن ما سرفرازیم

ما کاندرین شهر زار و ملولیم

خوش می نوازید نای و نقاره

خوش پرده شرم گردید پاره

با سینه ریش با قلب پرغم

ما را نمودند سرگرد عالم

روزی که قرآن گردید نازل

ما را خرابه دادید منزل

آخر غریبیم ما آل حیدر

تا چند ما را ریزید بر سر

در این ولایت ما میهمانیم

تا کی بر افلاک شیون رسانیم

گر دم شب و روز در ناله چون نی

نحن سبایا آل محمد