ای نام تو زینت زبانها

پرورده مهد دوش احمد

بنمود خدا ترا به جنت

برپا شده منبر عزایت

در معرض ابتلای کونین

از سطح زمین به عرش اعظم

جان در ره حق فدا نمودی

گریان به تو وحشیان صحرا

دارند جهان ز سیه تنگ

سیلاب غم تو گشت تا حشر

هر عهد که با خدا نمودی

امید خود از وطن بریدی

یاران و برادران خود را

بیگانه شدی ز اهل عالم

عباس برادر جوان را

چون قاسم و اکبری تو قامت

فرزند صغیر خود نشانه

مظلوم و غریب آخر از زین

آن دین که داشتی به گردن

چون رفت سر تو بر سر نی

در ماتم تو به طبل سینه

در طور سنان خدای را خلق

بر نیزه سر تو رفت و کردی

اطفال یتیم تو سرت را

ای زینت گوشواره عرش

کز کرب و بلا بهار عمرت

گردد بدنت به خاک یکسان

سازد سر انوار تو منزل

اکنون که به چاره دسترس نیتس

روزی که سرت ز تن بریدند

در خیمه گهت برای غارت

یک طایفه همچو گرگ خونخوار

فوجی ز برای گوشواره

چون صید به زیر دست صیاد

هر گوشه ز ترس سیلی شمر

روزی که ندیده هیچ کافر

هر طعنه کزو نبود بد تر

چون جغد غریب بی پر و بال

ای سبط نبی بنی امیه

ای سکه ابتلا به نامت

در کوفه اگر به کنج مطبخ

در شام پی تلافی آخر

خاکستر و سنگ مردم شام

بر نی چومه دو هفته کردند

در بزم شراب آسمان کرد

فرزند حرام زاده هند

شده ست و به چوب خیزران کرد

شد روز به پیش چشم زینب

تا روز جزا دل شکسته