رفتی ای جان پدر سوی سفر از بر صغرا

دارم امید به هر جا روی ایباب گرامی

دلم از دوری روی تو دگرتاب ندارد

چشمم از گریه شده خشک دگر آب ندارد

گوئیا مرحمتی با من بیمار نداری

ببرم سوی سفر همره خود از ره یاری

ترسم ای شاه حجازی که کنند اهل نفاقت

دستم از دامن خود دور مفرما که فراغت

آسمان ساخت برون دامن لطف ز دستم

با چه تقصیر ندانم به چنین روز نشستم

خوش به احوال عمویم که بود همره راهت

حق نگهدار تو و یار و انصار و سپاهت

مینهی در وطن اکنون که مرا یکه و تنها

تا که آزادی کنوین کند از تو تمنا