169
شمارهٔ ۶ - و برای او همچنین
نه تنها سیرم از مالم که عالم هم نمی خواهم
پی راحت می عشرت ز جام جم نمی خواهم
تن شاداب لب خندان دل خرم نمی خواهم
شب هجران به غیر از بی کسی همدم نمی خواهم
کسی را همنشین خویشتن یک دم نمی خواهم
نمی باشد به ما آوارگان تاج و کمر لازم
ندارد خاکسار بدر افسر بسر لازم
نباشد فانی بالله را گنج و گهر لازم
ندارد کشته شمشیر الفت نوحه گر لازم
به مرگ خویشتن هم مجلس ماتم نمی خواهم
از این گلزار ناکامی گل عشرت نمی بویم
نمی خواهم که باشد زرد از راه طمع رویم
بسازم یا بسوزم درد دل با کس نمی گویم
سبکباری همان از آمد و رفت جهان جویم
چون من عور آمدم بار کفن را هم نمی خواهم
چرا با دیده روشن شوم در چاه غفلت گم
ستاده کشتی عقل من و من غرقه در قلزم
به اصطبل طبیعت چون بهایم چند کویم سمه
چنان زخم زبانها دیده ام از الفت مردم
که بعد خویش الفت از بنی آدم نمی خواهم
یکی سر از غنیمت سرگردان برسیم و زر دارد
یکی در کنج عزلت نیمه خشتی زیر سردار
کدامین عاقبت تا شاهد عزت ببر دارد
سواد عشرت و راحت ره و رسم دگر دارد
نهال در دو داغم میوه جز غم نمی خواهم
گل توحید گلزار تجدد کرد هر کس بو
نخواهد رفت آب الفتش با غیر در یک جو
اگر با کس نمی جوشم نخواند کس مرا بدخو
نگویم حرفی از لا و نعم با هیچکس زانرو
که از خود خاطر فرخنده یا درهم نمی خواهم
گل توحید گلزار تجرد کرد هر کس بو
نخواهد رفت آب الفتش با غیر در یکجو
اگر با کس نمی جوشم نخواند کس مرا بدخو
نگویم حرفی از لا و نعم با هیچکس زانرو
که از خود خاظر فرخنده یا درهم نمی خواهم
ز بست از خودستایی ها کشیدم ذلت و خواری
به دوش خود ز ما و من گرفتم بار بیزاری
نهادم پای گمنامی به اقلیم سبکباری
حریصم آنقدر اندر جهان (صامت) به غمخواری
که روزی غیر غم از سفره عالم نمی خواهم