ز دولت نخل امید کسی گر بارور گردد

به آب تلخ سازد چون صدف کان گهر گردد

همه روی زمین ملک تو شد دیگر چه می خواهی

به غیر از حشمت و اسباب و سیم و زر چه می خواهی

به بازوی یلی گیری ز سر گر افسر دارا

چو اندر حق گذاری نیست پای عدل تو برجا

تو را گفتند سلطان یعنی ای سلطان عدالت کن

تو را گویند راعی پس رعیت را حمایت کن

شبی هرگز گدایی را به خوان خود نمی خوانی

بجوزا گر نروید حاصلت از تخم میزانی

دمی ای تابع حرص و هوا از خویش یادآور

چه خواهی کرد در میزان عدل حضرت داور

اگر بار امل ها را ز دوش خویش برداری

دل از شیطانی ابلیس کافر کیش برداری

به شمشیر طمع خون تمام خلق می ریزی

به تعمیر درون خویشتن با خلق بستیزی

خدایا بندگانت را به ظل لطف راهی ده

به ما از این همه غفلت زبان عذر خواهی ده