کوس ماتم بشکست دلم خرم زده اند

قلم سهو به طغرای بر و کم زده اند

پای بر افسر دارا و سر جم زده اند

کز دلیری به زمین قامت رستم زده اند

این گروهند که آتش به دو عالم زده اند

ای بسا قطره آتش به دل یم زده اند

دست بر سینه بیگانه و محرم زده اند

نیستند آدمی آنان که دمی دم زده اند

به گل سوری خود خال ز شبنم زده اند

زین دو نوبت که بدین اشقر و ادهم زده اند

مهر گویی به لب ناطق و ابکم زده اند

که ز افراط طمع طعنه به آدم زده اند

تهمت سوزن بر عیسی مریم زده اند

آن کسانیکه قدم را زده محکم زده اند

ناگهانی به درت حلقه ماتم زده اند

تا کنی درک هر آن حرف که مبهم زده اند

چون به نام همه از مفس و منعم زده اند

کی به زخم کسی این طایفه مرهم زده اند

دست بر دامن بسم الله اعظم زده اند

سکه جاه رسولان مکرم زده اند

علم عزتش از خویش مقدم زده اند

دیگران چه دم از خواهش درهم زده اند