به عزلت گوشه از هفت کشور داشتن بهتر

زند آن کس که در ملک فقیری نوبت شادی

چه آخر طعمه موران خاکست این تن فربه

بود هر خنده را صدهزاران گریه اندر پی

چه آخر هست بهر دیگران و بایدت رفتن

کم و بیش جهان خواهد گذشتن ای جهانداران

گرفتم سر به سر زان تو باشد ملک اسکندر

ز اسباب تجمل کس نبرد از این جهان سودی

حدیث «انما اموالکم» گر خوانده ای دانی

مشو مغرور اگر در هفت اقلیمست اورنگت

تو را چون فاعل مختار بنمودند ای عاقل

منه طوق عبودیت به گردن در بر بنده

برون کن عادت گرگی ز سرایر و به مسکین

چرا خوکرده بر لاشه مردار هر کرکس

ترا گر دعوی شیریست با گرگ اجل بستیز

نشد از سربلندی هیچکس را رتبه حاصل

مبین بر خنده دندان نمای دهر دون (صامت)