علی اکبر من کرده در کجا ماوی

کجا به خاک مکان کرد و غرقه در خو نشد

نمی دهی خبر اکبر جوان مرا

جوان نو سفرم را چرا نیاوردی

که بی سبب ز علی اکبرم جدا باشی

ز پای تا بسرت از چه غرقه خون گشته

به برج خیمه ه انورم نیامده است

دگر ز خواهش آب از دل کباب گذشت

ز گریه مادر افسرده را تسلی کن

نموده کور اگر آسمان چراغم را

که وقت مرگ ببندم دو چشم حق بینش

کشم ز مهر سوی قبله دست و پایش را

به خیمه حجله شادی برای او بندم

به حجله رفته ببوسد دو دست بابش را

همیشه دیده (صامت) ز غصه خونریز است