163
شمارهٔ ۳۰ - زبان حال سکینه مظلومه با کشته پدر
جان پدر فدای تن پاره پاره ات
قربان زخم های فزون از ستاره ات
با آن همه محبت بسیار از چه شد
یکباره از من ای تن بی سر کناره ات؟
از باد رفت العطش خویش و سوختن
دیدم ز تشنگی چو لب پرشراره ات
لب تشنه جان سپردی و در زیر تیغ شمر
سوی فرات بود به حسرت نظاره ات
داغ دل و غریبی و بیمار و تشنه کام
از چار سوی بسته فلک راه چاره ات
گریم ز محنت سر تو یا به پیکرت
گویم کدامیک ز غم بی شماره ات؟
داغ برادرم پی قتل تو بود بس
بهر چه کشت شمر ستمگر دوباره ات
روزم سیاه فاطمه کو آنکه می نمود
شب های تار جا بسر گاهواره ات
(صامت) برو بمیر که هنگام مردن است
در حیرتم ز چیست دگر استخاره ات