حسین تشنه لب افغان ز جور کوفیان دارد

چو دریا کربلا بس موجهای بیکران دارد

از آن غافل که اندر چشم خود آبی روان دارد

چو نتواند ز بی تابی غم دل را نهان دارد

که خار غم به پای دل ز داغ نوجوان دارد

به پیش آفتاب از تیر پران سایبان دارد

قضا گفتا که این بلبل فغان از باغبان دارد

به رنگ کهربا از غم رخ چون ارغوان دارد

در آنجا بی حیایی همچو خولی میزبان دارد

برای عزت فردا دو چشم خونفشان دارد