140
شمارهٔ ۵۹
ما از دو کون پای به دامن کشیده ایم
در سایه محبت یاری خزیده ایم
آن بلبلیم ما که چو از بیضه درشدیم
بر شاخسار زلف نکویان پریده ایم
ای باغبان برای گلی در بما مبند
آخر نه ما به گلشن تو نو رسیده یم
مائیم در ازل که پیام الست را
با گوش خویش از لب جانان شنیده ایم
زاهد دگر حدیث زانهار و سلسبیل
با ما بگو که طعم محبت چشیده ایم
بر چشم شیخ وسوسه آمد به روزگار
نقشی که ما در آئینه جام دیده ایم
ساقی بط شراب بیاور که خسته ایم
ما از عدم به ساحت امکان دویده ایم
خوشتر به روز مرگ چه باشد به ما کفن
زان پیرهن که در شب هجران دریده ایم
خوش در خطای عشق غزالانه (صامتا)
از دام کید زاهد و عابد رمیده ایم