که اکنون نیست از نام نشانه

به خوابش دیدچون بروی گذر کرد

سرپایی بزد کز جای برخیز

ز گستاخی سلطان گشت بیدار

نظر ننمود از بی اعتنایی

که تا کی بیخودی یک دم به خود باش

ندانی کیستم یا می شناسی

کزین گفتار باطل لب فرو بند

ندانم غیر حیوانی لگد زن

چو حیوان لگد افکن چرائی

زنی خوابیده را در خواب ناگاه

غضب آلوده شد پیچید درهم

به سلطان کی چنین گوید رعیت

تو بر من بنده من بر تو مولی

چنین فرمود کای سلطان نادان

ز گفت ناپسند خود حذر کن

به صیادی چو تو کرده بسی صید

بود ز اسفندیار و نوذر و طوس

بود بر جا ز ضحاک سیه بخت

که از طهمورث و جمشید جم بود

ز اشهان زمانه یادگار است

چرا نامی از ایشان در میان نیست

که سلطانی گدایان را ضرور است

ز اسب خودستایی شو پیاده

برای گفتگو با هم نشینیم

کمال و نقص همدیگر بدانیم

بود به از هزاران تخت شاهی