به دوران کور و محروم از دو دیده

چو شیطان بلکه دزد رهزنی داشت

زدی بر قلب شوهر تبر دلدوز

به این افسانه اش دلشاد کردی

شدی محروم از دور زمانه

به رخسار و جمال من نظر بود

گل از گلزار حسنم چیده بودی

نگنجیدی بسان مغز در پوست

کنار چشمه نوش لبم را

نمودی چشمه حیوان فراموش

بیاض طلعت روی نکویم

به رضوان روزن جنت گشاده

ندیده است و نبیند چشم آفاق

بگفتا مرد کور از قلب روشن

ولی از عقل این مطلب بعید است

بدین سرو قد رعنا که داری

به این کوری مرا دمساز بودی

تو را رسم وفا می بود منظور

بسی هستند رندان قلندر

ز ماه آسمانی باج گیرند

چه گوهر در کف مفس غریبت

تو را از دامن من می ربودند

برای عشوه دنیا مثال است

به نیرنگ عجو دهر مایل

زمانی یار مردان خدا بود

چرا می کرد از خوبان جدایی

مگر چشمی که فی الواقع بود کور

برو خود را برون بنما از این پند