عابدی صومعه هفتاد سال

نام وی مشهور خاص و عام بود

شد شبی در خانقاه وی زنی

عابد سن زن را ز نزد خود براند

کای به ملک حق پرستی همه گام

شاید این زن رفت و در ای نشام تار

عصمت این زن اگر رفتی به باد

با نهیب عقل از جا جست زود

داد اندر کنج معبد جای او

نیمه شب ابلیس از روی حسد

طشت عابد زان لگد آواز کرد

از پس یک عمر طاعت روزگار

هفت نوبت عابد نا پارسا

توسن نفسش چو از جولان فتاد

رو به صحرا بر نهاد آسیمه سر

گشت از دنبال چشمش زین غلط

زین طرف بر آن طرف پویان براه

یک طرف با حق ز عصیان در خضوع

دید در آن غار ده تن را مقر

چشم حق بینشان سوی حق وا شده

کرد عابد در بر ایشان وطن

بهر کوران جملگی ده قرص نان

مرد عابد دست را آورد پیش

یک نفر زان کورها بی نان بماند

گفت ای رازق چه بدتقصیر من

بس که نیران شهادت بر فروخت

اوفتاد اندر دل وی التهاب

کی بزیر بار عصیان گشته خم

تو گنه کاری و در خورد تعب

او گرسنه مانده و قلب تو سیر

دادن آن نان را به کور و کور خورد

بر ملایک از خدا آمد خطاب

طاعت او را بسنجیدند چون

پس زنای وی بسنجیدند باز

اجر یک نان از زنا آمد زیاد

رو عزیزا تا که داری دسترس

کز عبادت قامتت گر خم شود

با یک لغزش که افتادت ز دست

(صامتا) گر می توانی نان بده